Rozdział 20

Violetta

-Bardzo mi przykro-zaczął lekarz-Nie udało nam się go uratować...
-Co!?
-Bardzo mi przykro...
-Nie! To niemożliwe! Leon... Nieeeeee!!!
   To był tylko sen...
-Wszystko w porządku?-dziewczyny usiadły obok mnie.
-Miałam straszny koszmar... że Leon...-rozpłakałam się.
-Cii... To tylko sen... Z Leonem na pewno wszystko jest w porządku...-powiedziała Cami.
   Po chwili przyszedł lekarz.
-Co z Leonem?
-Wszystko jest w porządku-odetchnęłam z ulgą-Pan Leon Verdas jest w tej chwili w śpiączce farmakologicznej...

-Jak to w śpiączce!?-zaczęłam panikować.
-Spokojnie Violetta-uspokajały mnie dziewczyny.
-Pacjent miał poważny uraz głowy, nie było innego wyjścia.
-Jak długo będzie w tej śpiączce?-powiedziałam już trochę spokojniejsza.
-Tego nie wiemy... Najdłużej 6 miesięcy...-powiedział lekarz.
-6 miesięcy?-powiedziałam smutnym i cichym głosem.
-Pan Verdas ma bardzo silny organizm, więc myślę, że wybudzi się szybciej.
-Czy możemy do nie go wejść?-zapytałam.
-Tak, ale niech wejdzie tylko jedna osoba...
-Dobrze, idź Viola-powiedziała Fran.
-Ja też chciałem...-zasmucił się Andres.
-Andres!-krzyknęła Cami.
-No co? Dobra, już będę cicho...
   Weszłam do sali. Leon leżał z zabandażowaną głową...

Leon

-Leon... To wszystko moja wina... Przepraszam... Tak bardzo cię kocham...-usłyszałem głos Violetty. Chciałem jej powiedzieć, żeby się nie martwiła, że to nie jej wina, ale nie mogłem wydobyć z siebie głosu... Czułem, jak łzy Violetty spadają mi na dłoń... Tak bardzo chciałbym się podnieść i ją przytulić, ale nie mogę się ruszyć...
-Wszystko będzie dobrze, Leon... Tylko się obudź... Proszę... Musisz się obudzić! Musisz! Leon...-Violetta cały czas płacze, a ja nie mogę nic zrobić!-
Leon...Musisz się obudzić... Słyszysz?-chciałem jej powiedzieć, że słyszę ją i bardzo ją kocham, ale nadal nic nie mogłem zrobić...
-Wiesz, że uratowałeś mi życie? Mam tylko złamaną rękę... Gdyby nie ty... mogłoby się stać coś o wiele gorszego... Tak bardzo cię kocham, Leon...-wtedy usłyszałem czyjeś kroki.
-Violetto-usłyszałem głos mamy-Wszystko będzie dobrze... Nie płacz.

Violetta

   Do sali weszli rodzice Leona. Pani Verdas mnie przytuliła i powiedziała, żebym się nie martwiła.

-Idź do domu, odpocznij...-powiedział tata Leona.

-Wolałabym zostać tutaj...

-Violetto, przyjdziesz jutro, a teraz musisz trochę odpocząć i złożyć zeznania na policji.. Kierowca okazał się groźnym przestępcą, którego od dawna szukają.

-Dobrze...-powiedziałam i wyszłam z sali.
-Violetta? Wszystko w porządku?-spytała Fran, wtedy pojawił się mój tata.
-Violetto! Nic ci nie jest?-spytał troskliwie tata.
-Nie, ale... Leon jest w śpiączce...-przytuliłam się do taty.
-Chodź, pojedziemy do domu...
-Muszę złożyć zeznania na policji...
-Dobrze, najpierw złożysz zeznania, a potem pojedziemy do domu i odpoczniesz-powiedział tata i wyszliśmy ze szpitala.

Posterunek policji:

-Dzień dobry-powiedziałam-Przyszłam złożyć zeznania...

-Violetta Castillo?-upewnił się policjant.

-Tak, to ja.

-Proszę, usiądź sobie-powiedział i wskazał mi miejsce.

-Dziękuję-powiedziałam, gdy usiadłam.

-Zacznijmy od początku.

-Dobrze... Zadzwonił do mnie tata, powiedział mi, żebym wróciła już do domu...-zaczęłam opowiadać.

-Zdenerwowałaś się?-zapytał policjant patrząc w swój notesik.

-To prawda... Tata ostatnio bardzo mnie kontroluje, a ja chciałam spędzić trochę czasu z przyjaciółmi, z Leonem...

-Leon Verdas? To twój chłopak?

-Tak... Byłam zła, ale nic nie mogłam zrobić, więc postanowiłam pójść do domu. Chciałam przejść przez przejście dla pieszych. Było zielone światło, ale i tak spojrzałam się, czy nie jedzie jakiś samochód...

-Zauważyłaś coś?

-Nie, właśnie nie... Nie wiem skąd wziął się ten samochód... Widziałam tylko jedno auto, które stało i czekało na zielone światło.

-Weszłaś na jezdnię, i co dalej?-dopytywał policjant.

-Weszłam i usłyszałam tylko głos Leona... Chciał mnie ostrzec przed tym samochodem... Podbiegł do mnie i...-rozpłakałam się.

-Wtedy doszło do tego wypadku?

-Tak...-pociągnęłam nosem i otarłam łzy-Leon mnie uratował... Gdyby nie on... Czy to prawda, że ten kierowca to przestępca?

-Tak, jest poszukiwany od dwóch miesięcy. Jest oskarżony o porwanie szantaż... Na szczęście jest już w areszcie i czeka na sprawę w sądzie.

-To wszystko? Mogę już iść?-zapytałam.

-Tak, jeśli mielibyśmy jeszcze jakieś pytania, to skontaktujemy się z tobą.

-Do widzenia-wstałam i wyszłam.

   Tata czekał na mnie w samochodzie

-I co?-spytał.

-Nic, powiedziałam im wszystko i tyle-powiedziałam, usiadłam i zatrzasnęłam za sobą drzwi samochodu.

  Pojechaliśmy do domu. Czekali tam na nas Ramallo, Olga i Angie. Wypytywali się o wszystko... Miałam dość opowiadania w kółko o tym samym...

-Tato, przebiorę się tylko i zawieziesz mnie z powrotem do szpitala. Dobrze?

-Nie wiem, czy do jest dobry pomysł...-zaczął tata.
-Co!? Tato!-zdenerwowałam się.
-Violu, twój tata ma rację... Jutro pojedziesz do Leona.
   Pobiegłam szybko do swojego pokoju, rzuciłam się na łóżko i zaczęłam płakać.
"To był najgorszy dzień w moim życiu... Leon uratował mi życie... i teraz jest w śpiączce, a ja nie mogę do niego jechać, bo tata nie uważa tego za dobry pomysł. Do cholery! Nikt nie rozumie, że ja chcę być teraz przy Leonie! Dlaczego!? Pojadę do niego jutro i nikt mnie od Leona nie zabierze! Tak bardzo go kocham... On musi się wybudzić z tej śpiączki...:
   Zasnęłam. Gdy się rano obudziłam, miałam nadzieję, że to tylko zły sen, ale niestety... Umyłam się, ubrałam i zeszłam na śniadanie.
-Dzień dobry Violetto. Jak spałaś?-zapytał tata.
-Cześć, źle.. W ogóle nie mogłam zasnąć...
-Zjedz śniadanie, musisz mieć siły...-powiedziała Angie.
-Yhym.

Camila

   Umówiłam się z Carlosem w Resto Bandzie. Chciałam mu powiedzieć, że nie mogę pojechać do jego rodziców... 

-Cześć kochanie-powiedział i pocałował mnie. 

-Cześć-zamówiliśmy dwa koktajle truskawkowe.

-O czym chciałaś rozmawiać?-zapytał.

-Bo... Ja...-nie wiedziałam, jak mam mu to powiedzieć. Bardzo mu zależało na tym wyjeździe...

-Wykrztuś to z siebie-powiedział, łapiąc mnie za rękę i uśmiechnął się.

-Ja...-wtedy kelner przyniósł nasze koktajle-Dziękujemy.

-Dziękujemy-powtórzył Carlos.

-Carlos, ja nie mogę pojechać jutro do twoich rodziców...-powiedziałam to.

-Co? Dlaczego nie?-zapytał zdziwiony.

-Wiesz, że Leon jest w szpitalu... Moja przyjaciółka mnie teraz potrzebuje... Przepraszam.

-Dobra... Muszę już iść... Zobaczymy się, gdy wrócę od rodziców-powiedział oschle-Cześć Camila.

-Poczekaj...

   Nawet się nie pożegnał...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Oto rozdział 20

Przepraszam, że tak długo musieliście czekać, 

ale miałam dużo spraw na głowie...

Dzisiaj przejechałam z kuzynką

ok. 15 km rowerem i jestem wykończona.

Chciałam Wam bardzo podziękować,

bo wejść jest już ponad 10 000!

;**

*Angelika*