Rozdział 6

Angie

   Postanowiłam powiedzieć Violetcie prawdę... Nie mogę już dłużej kłamać. Pablo uświadomił mi, że jeśli ją kocham powinnam być z nią szczera...

-Violu? Możemy porozmawiać?

-Tak, jasne. Wejdź. Coś się stało?

-Nie... Właściwie to tak.. Bo...

-Co się stało Angie?-zapytała.

-Muszę ci coś powiedzieć... bo ja ... cię okłamałam...-zaczęłam.

-Co? Nie rozumiem...-powiedziała.

-Maria... twoja mama jest moją siostrą... Jestem twoją ciocią...

-Co? Jak mogłaś mi nie powiedzieć! Tata wie?

-Nie, Violu bałam się, że cię wywiezie dlatego nic nie powiedziałam...

-Co!?-Violetta wybiegła z pokoju.

-Violu! Czekaj!-zawołałam i pobiegłam za nią.

German

   Podpisywałem papiery, kiedy nagle weszła zapłakana Angie.

-Co się stało? Czemu płaczesz?- spytałem.

-Powiedziałam Violetcie, że jestem jej ciotką i...

-Że kim jesteś!?-spytałem zdziwiony.

-Siostrą Marii, a Violetta u-u-uciekła.

-Co!? Jak to uciekła!? 

Maxi

   Idzie Nati... Jest taka piękna... Niestety ona jest z Andresem... Chwila, czy ona płacze?

-Nati? Co się stało-spytałem.

-Nic nie idzie tak, jak po-po-powinno-odpowiedziała i rzuciła mi się na szyję.

-Możesz mi powiedzieć...-zapewniałem.

-Zerwałam z Andresem i Ludmiłą.

-Przecież to dobra wiadomość-ucieszyłem się-Znaczy... Dobrze, że już się nie przyjaźnisz z Ludmiłą...

-Ale teraz nie mam przy-przyjaciół-powiedziała płacząc.

-Masz mnie...

-Dziękuję-powiedziała i przytuliłą mnie-jesteś dla mnie taki dobry...

Violetta

  Jak mogli mnie oszukać!? Byłam załamana i biegłam przed siebie... Po jakimś czasie zgubiłam się...

Postanowiłam iść przed siebie, aż dojdę do jakiegoś sensownego miejsca, gdzie zorientuje się gdzie jestem...

Tymczasem:

Leon

-Leon! Otwórz!-usłyszałem głośne pukanie do drzwi i poszedłem otworzyć.

-Pan Castillo? Angie? Co się stało?-zapytałem przerażony.

-Jest u ciebie Violetta?-zapytała Angie.

-Nie, nie ma-odpowiedziałem zdzwiwiony-Coś się stało Violetcie?

-Nie wiemy... Uciekła z domu i nie odbiera telefonu...

-CO!?-wyciągnąłem telefon i wybrałem numer Violetty.

-Co robisz?-spytał zdziwiony ojciec Violi.

-Dzwonię do Violetty-odpowiedziałem.

-Dobry pomysł. Od ciebie na pewno odbierze...

-Violetta?

-Leon! Leon ja nie wiem gdzie jestem-powiedziała zapłakana.

-Nie płacz, wszystko będzie dobrze, już po ciebie jedziemy-uspokajałem ją.

-Jedziemy?

-Tak, ja Angie i twój tata...

-Nie! Leon proszę przyjedź sam... Proszę...-powiedziała błagalnie.

-Dobrze, tylko nie płacz. Powiedz, gdzie jesteś-Violetta podała ulicę i się rozłączyła.

-Co mówiła? Gdzie jest?-zapytała Angie.

-Zgubiła się, już po nią jadę.

-Pojedźmy moim samochodem-powiedział tata Violi.

-Nie... Violetta prosiła, żebym przyjechał sam...

-Co!? Jak to sam?-zdenerwował się pan Castillo.

-Niech Leon sam pojedzie-wtrąciła moja mama-a państwo niech sobie usiądą.

-Tak będzie lepiej German. Leon powinien być teraz przy Violi, teraz, gdy przeżywa trudne chwile...-powiedziała Angie.

-Dobrze - zgodził się pan Castillo.

-Hanno zaparz państwu herbaty-powiedziała mama do gosposi.

    Szybko pobiegłem do samochodu i ruszyłem. Po 9 min. byłem już na miejscu.

-Leon!-Violetta rzuciła mi się na szyję-jak się cieszę, że cię widzę!

-Violetto, nawet nie wiesz jak bardzo się martwiłem! Jak dobrze, że nic ci nie jest-powiedziałem ściskając ją z całych sił.

-Przepraszam...

-Nie przepraszaj... Powiedz, dlaczego uciekłaś?- zapytałem i usiedliśmy na ławce.

-Bo... Dowiedziałam się, że Angie jest moją ciotką i oboje z tatą mnie okłamywali. Tata mówił, że nie mama nie miała krewnych, a Angie nic mi nie powiedziała... Niedawno dowiedziałam się też, że tata ukrywa na poddaszu rzeczy mamy...

   Nic nie powiedziałem, tylko ją przytuliłem. 

-Nie przejmuj się, wszystko się jakoś ułoży-powiedziałem po chwili-Powinniśmy wracać. Twój tata i ... ciocia się zamartwiają...

-Ja nie chcę... Wolę być tu.. z tobą-powiedziała i przytuliła się do mnie.

-Musimy...

-Dobrze-zgodziła się.

   Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy...

W Resto Band:

Nati

-Maxi bardzo ci dziękuję, że jesteś przy mnie...

-Nie dziękuj, jesteś dla mnie bardzo ważna-uśmiechnęłam się.

-Maxi?-spytałam.

-Tak?-i pocałowałam go. Od zawsze mi się podobał...

-Przepraszam...

-Nie przepraszaj. Nie gniewam się... wręcz przeciwnie.

  Przytuliliśmy się do siebie i poszliśmy. Jestem taka zakochana...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Oto rozdział 6

Jak chcieliście.

Jak Wam się podobał?

*Angelika*