Rozdział 43

León

 Witam!

   León, bardzo mi przykro, ale powinieneś o tym wiedzieć... Violetta tylko udaje miłą i kochającą. Przykro mi to mówić, ale ona Cię oszukuje... Usłyszałem, jak rozmawiała z Angie. Mówiła o Tobie. Powiedziała: "Leon jest taki naiwny... Jak może myśleć, że go kocham? Powiedział mi, że zamieszkamy razem. Przynajmniej mi pomoże opuścić ten dom... Na pewno kupi mi własny, potem będzie mi kupował wszystko na co będę miała ochotę. Gdy już z nim zerwę, to wszystko będzie moje, ja będę z Tomasem, s biedaczek będzie smutny..." Przepraszam, ale uważam, że nie możesz być oszukiwany... .

***

   Poczułem, jakby ktoś wbił mi nóż w plecy... To niemożliwe... To by znaczyło, że Violetta nigdy mnie nie kochała, oszukiwała... Nic nie rozumiem. 

   Położyłem się na łóżku i prosiłem Boga, żeby to wszystko okazało się koszmarem... Chciałem się obudzić i powiedzieć: "To tylko sen, nic więcej..." Niestety, ja ciągle leżałem na łóżku z tym samym cholernym listem w dłoni! Wiedziałem jedno: Moja Violetta nigdy by czegoś takiego nie powiedziała...

Violetta

   Po śniadaniu wróciłam do pokoju. Otworzyłam pamiętnik i zaczęłam czytać wczorajszy wpis. Opisałam ten pocałunek, co zajęło mi dwie strony, a reszta dnia nawet niecałe pół... Jestem najszczęśliwszą osobą na świecie. Tata też był dzisiaj spokojniejszy... Myślę, że wszystko zaczyna się układać.

   Postanowiłam zadzwonić do Leóna. Pierwszy sygnał... Drugi... Trzeci... Czwarty... Piąty... Szósty... I głos, mówiący: "Po usłyszeniu sygnału, zostaw wiadomość. Pip". Zadzwoniłam drugi raz, znowu to samo. Trzeci, czwarty... Nic... León nie odbiera... Dlaczego? Trochę się zmartwiłam... Leon zawsze odbiera telefon, a jak nie, to po chwili oddzwania... Napisałam do niego sms-a: "León, dlaczego nie odbierasz? Coś się stało? Stęskniłam się... Zadzwoń. Chcę się z Tobą zobaczyć. Kocham Cię. Violetta"

Francesca

   Jestem bardzo szczęśliwa. Marco mnie rozśmiesza, dba o mnie. Bardzo go kocham, ale boję się, że ta cała Luciana będzie próbowała nas rozdzielić... Marco mówi, żebym się nią nie przejmowała, ale ja i tak się martwię... Teraz nie będę nad tym myślała, bo nie chcę znowu zepsuć nam tych "Mini Wakacji".

León

   Violetta dzwoniła do mnie i napisała sms-a. Postanowiłem do niej pójść, trzeba to wyjaśnić, przecież dobrze wiem, że to nieprawda.

Dom Violetty:

   Zapukałem do drzwi, po kilku sekundach otworzyła je Violetta.

-León!-rzuciła mi się na szyję-Dlaczego nie odbierałeś? Coś się stało?-zapytała troskliwie.

-Nie... No tak, ale to nic takiego...

-Chodź, wszystko mi opowiesz-złapała mnie za rękę i zaprowadziła do swojego pokoju-Co się stało?

-To nic takiego...-podałem jej list. Usiadała na łóżku i przeczytała go.

-Nic takiego?

-Przecież to same kłamstwa-powiedziałem-Prawda?-dodałem po chwili i usiadłem koło niej.

-Oczywiście!-zapewniła-Mam nadzieję, że w to nie uwierzyłeś...

-Czy gdybym w to uwierzył byłbym tu i czekał na buziaka?-uśmiechnąłem się, a Violetta przytuliła się do mnie. Chciałem, żeby mnie pocałowała, ale to te może być...

-Tak się cieszę-powiedziała.

-Z jakiego powodu? Ja bym się nie cieszył, gdyby ktoś opisywał o mnie same kłamstwa, próbując zniszczyć nasz związek.

-Cieszę się, bo mi ufasz...-uśmiechnęła się-A nadawcy tego listu nie udało się nas rozdzielić.

-A ja wciąż czekam na buziaka...-Violetta przysunęła się do mnie i pocałowała... w policzek-No nie mogę!-Wstałem-Dlaczego mi to robisz?
-Bo cię kocham-podeszła do mnie i się uśmiechnęła.
-Tak się nie okazuje uczuć...
-A jak?
-Tak-zbliżyłem się do Violetty i już miałem ją pocałować, kiedy do pokoju Violetty wbiegł wściekły Germán...
-Co się tutaj dzieje!?-zapytał-Wy się nie pokłóciliście?
-Nie... Dlaczego mielibyśmy się pokłócić?-zapytała Violetta podejrzliwie.
-Nie wiem, po prostu...
-Nie wierzę! To ty! To ty wysłałeś Leónowi ten cholerny list!?-Violetta bardzo się zdenerwowała, a po policzkach zaczęły jej spływać łzy...
-Jak ty się do mnie odzywasz!? Nie będę ci się z niczego tłumaczył!-pan Castillo wyszedł z pokoju.
   Czyli to ojciec Violetty przysłał mi ten list... Nie mogę w to uwierzyć...
-Co to za wrzaski!?-zapytała Angie, która właśnie weszła do pokoju Violetty. Pokazaliśmy jej list i wszystko wytłumaczyliśmy. Była w szoku...
-Nie mogę w to uwierzyć...-powiedziała po chwili.
-Mówiłam, że tata jest do tego zdolny, mówiłam, że dojdzie do tego, że będzie chciał nas rozdzielić! Mówiłam...-wybuchła płaczem i przytuliła się do mnie.
-Wszystko będzie dobrze...-próbowałem ją pocieszyć.
-Violu, nie denerwuj się... Najważniejsze, że twojemu tacie nie udało się was rozdzielić...-powiedziała Angie-Zostawię was samych... Pójdę do Germána.
   Przykro jest mi patrzeć na Violettę, gdy jest taka smutna... Jestem w szoku, że p. Castillo chciał nas rozdzielić... 

Violetta

   Nie mogę w to uwierzyć! Jak tata mógł zrobić mi coś takiego!? Znowu...  Nie mogłam nic zrobić, łzy same cisnęły mi się do oczu...
-Kochanie... Nie płacz, proszę-powiedział i przytulił mnie. Poczułam się lepiej, ale nadal byłam zła, smutna i rozczarowana.

-Pójdziemy się przejść?-zaproponowałam.
-Oczywiście-wyszliśmy z domu, powiadamiając tylko Olgę.

Andrés

   Siedzę na kanapie, mam złamany nos i oglądam telewizję. Kubuś Puchatek... Ach... Uwielbiam go i ten jego miodek... Kiedy się skończyło, wyłączyłem telewizor i zacząłem intensywnie myśleć... Co to znaczy intensywnie? Nie wiem, mama kiedyś tak mówiła: "Pomyśl intensywnie nad swoim zachowaniem, a potem przyjdź przeprosić!". Nie ważne... Kiedyś się dowiem...
   Myślę o moim śnie... Kiedy Maxi mnie uderzył, zasnąłem i śnił mi się statek kosmiczny. Tam były ófolutki i chciały prosić o radę najmądrzejszego Andresa, ale zapomniały, o co chodziło... Ófolutki powiedziały, że wrócą, jak im się przypomni. Zastanawiam się, o co chciały zapytać...


------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Oto rozdział 43

Jak Wam się podoba, ófolutki?
Wiem, że miałam dodać wczoraj, ale nie miałam czasu.
Zauważyliście już pewnie ankietę.
Głosujcie! ;)
Teraz rozdziały wrócą do normy i będą pojawiały się codziennie ;)

Mam już ponad 50 000 odwiedzin!
Dziękuję za to, że jesteście ;*

*Angelika*