Rozdział 24

Ludmiła

... Nie ważne... Źle się czuję, kiedy to wspominam... Violetta pożałuje, że mi to zrobiła! Obiecuję! Nie spocznę dopóki ona nie będzie cierpiała tak, jak ja...

Violetta

-Na czym skończyłam?

-K jak kocham cię-powiedział i pocałował mnie.

-W takim razie teraz L. Leon, to ty. Ludmiła... O mój Boże...

-Jest aż taka straszna?-zapytał Leon.

-Tak... Kiedyś z nią chodziłeś... Ona zawsze próbuje nas zniszczyć... Nie wiem dlaczego, ale już nie raz się przez nią pokłóciliśmy...

-Naprawdę?

-Tak, boję się, że ona może chcieć wykorzystać twoją amnezję, żeby nas rozdzielić...

-Nie uda jej się-powiedział i mocno mnie przytulił-Obiecuję, że nie uwierzę w żadne jej słowo.

-Nie mówmy o niej. Jedziemy dalej, M. Maxi. Jest naszym przyjacielem, zawsze pomocny. Spotyka się z Natą. Marco spotyka się z Fran, poznali się niedawno, ale bardzo się kochają, prawie tak bardzo, jak my-uśmiechnęłam się-N. Natalia. Nati też jest przyjaciółką, spotyka się z Maxim. Kiedyś przyjaźniła się z Ludmiłą, ale się zmieniła i jest naprawdę fajna. Napoleon, w skrócie Napo, to kuzyn Ludmiły. Jest w porządku. Na O nikogo nie ma, P. Pablo. Jest nauczycielem w Studio 21, zastępcą Antonia. Bardzo miły, a Gregorio go nie znosi i często się kłócą. R nie, S nie, T. Tomas. Spotyka się z Ludmiłą, ale Tomas mówi, że ciągle mnie kocha.
-Czekaj, czekaj... Wy byliście razem?-zapytał zdezorientowany.
-Nie, kiedyś myślałam, że coś do niego czuję, ale to nie była prawda, bo kocham tylko ciebie-powiedziałam i pocałowałam Leona-Na niego też uważaj, bo jest zdolny do tego, żeby kłamać i nas rozdzielić...
-Nie martw się... Ani Ludmiła, ani Tomas nie zniszczą naszej miłości, nie pozwolę na to-Leon bardzo mocno mnie przytulił.
-U nie, V. Violetta, to ja-uśmiechnęłam się-W nie X, Y, Z nie. To wszyscy.
-A twoi rodzice? Nie wymieniłaś ich.
-Właśnie, zapomniałam. Tata-German. Jest nadopiekuńczy, ale kochany. Moja mama miała na imię Maria, zmarła, jak miałam 5 lat...-Leon nic nie powiedział tylko mocno mnie przytulił. Siedzieliśmy tak wtulenie w siebie przez jakieś 15 min. zapomnieliśmy o wszystkim.
-Musimy wracać-powiedziałam. Potem wróciliśmy do domów.
Weszłam do swojego pokoju i otworzyłam pamiętnik.
"Tak bardzo się cieszę, że Leon się wybudził! Jestem taka szczęśliwa, a będę jeszcze szczęśliwsza, gdy wszystko sobie przypomni... Co prawda pamięta mnie, ale i tak chciałabym, żeby przypomniał sobie naszych przyjaciół i żeby wszystko było tak, jak dawniej... Jutro pierwszy dzień Leona w Studio 21 po wypadku..."

Następnego dnia:

Zeszłam na dół zjeść śniadanie.

-Dzień dobry Violu-powiedziała Angie.

-Dzień dobry-powiedziałam i usiadłam koło niej.

-Co z Leonem, wczoraj nie miałaś czasu mi opowiedzieć. Wiem tylko, że ma amnezję i niczego nie pamięta.

-Nie do końca... Leon pamięta mnie-powiedziałam popijając herbatę.

-Jak to cię pamięta?-zdziwiła się Angie.

-Ma amnezję częściową, pamięta mnie i studio...

-Oooh... Jakie to romantyczne-powiedziała, a ja się uśmiechnęłam.

-Dzisiaj jego pierwszy dzień w studio po tym wszystkim-powiedziałam i usłyszałam dzwonek do drzwi.

Olga poszła otworzyć, po chwili powiedziała.

-Violetto, Leon do przyszedł-zdziwiłam się, gdy to powiedziała, przecież Leon nie pamięta, gdzie mieszkam... Podeszłam do drzwi.

-Cześć Leon-przytuliłam go.

-Idziemy?

-Tak, chodźmy-chwyciłam torbę i poszliśmy do studio.

-Pamiętasz, gdzie mieszkam?-spytałam po chwili.

-Nie, ale mieszkamy niedaleko siebie, a na twoich drzwiach jest napisane: Castillo, więc się domyśliłem.

Po paru minutach byliśmy już w Studio 21. Gdy weszliśmy, nasi przyjaciele od razu do nas podbiegli. Mówiłam Leonowi, że tak może się stać, bo dawno go nie widzieli, więc Leon był przygotowany i w ogóle się nie zdziwił.

-Cześć, Leon nareszcie wróciłeś-zaczęła Cami-Wiem, że nas nie pamiętasz, ale niedługo wszystko sobie przypomnisz...

-Mam taką nadzieję-powiedział Leon.

Leon

Dziwnie jest nie pamiętać przyjaciół... Na szczęście Violetta wszystko mi o nich opowiedziała, więc wiem mniej-więcej, kto kim jest... Poszliśmy na zajęcia z Pablo.

-Dzień dobry wszystkim-przywitał się Pablo-Na początek. Leon bardzo się cieszę, że jesteś już z nami. Już niedługo wszystko sobie przypomnisz. Mam nadzieję, że pamiętasz swoje piosenki?

-Tak, wszystkie pamiętam.

-To świetnie, bo mam dla was wszystkich świetną wiadomość. Jak wiedzie za półtorej miesiąca jest zakończenie roku szkolnego i chciałbym, abyśmy przygotowali uroczystość z okazji tego dnia.

-Będziemy robić przesłuchania do roli głównej, które i tak wygram-powiedziała jakaś blondynka.

-To jest Ludmiła-szepnęła mi do ucha Violetta.

-Nie Ludmiła, żeby było jasne, chcę, żeby każde z was zaśpiewało jakąś piosenkę. Nie będzie żadnych castingów. Zastanówcie się, jakie piosenki chcecie zaśpiewać i dajcie mi znać. Macie czas do jutra.

Po lekcji z Pablo każdy z nas zastanawiał się, jakie piosenki zaśpiewać na koniec roku. Po chwili podeszła do mnie Ludmiła.

-Cześć Leon, pewnie mnie nie pamiętasz... Jestem Ludmiła.

-Cześć.

-Nie wiem czy wiesz, ale kiedyś byliśmy razem-mówiła.

-Naprawdę?-udawałem, że nic nie wiem.

-Chodź, przejdziemy się wszystko ci opowiem-złapała mnie za rękę, ale ja ją puściłem.

-Przepraszam cię Ludmiła, ale teraz nie mam czasu... Może pogadamy jutro?

-Pewnie... To do jutra.

Podszedłem do Violetty.

-Rozmawiałem z Ludmiłą-powiedziałem.

-Co ci mówiła?-zapytała.

-Tylko, że byliśmy kiedyś razem. Umówiliśmy się, że pogadamy jutro.

-Ciekawa jestem, co za bajki ci opowie...

-Ona myśli, że niczego nie pamiętam, prawda?

-Tak.

-Więc nie wie, że ciebie pamiętam, a to znaczy, że będzie mi mówiła o tobie same kłamstwa, tylko, że ja znam prawdę-uśmiechnąłem się od Violi-Mówiłem ci już, że cię kocham?

-Nie-skłamała-jeszcze nigdy...

-Niemożliwe...-chciałem ją pocałować.

-Ej! Zakochani! Idziecie z nami do Resto?-usłyszałem Maxiego.

-Już idziemy-powiedziała Viola.

Violetta

Poszliśmy wszyscy razem do Resto Bandu. Po chwili przyszła do nas Angie.

-Cześć dzieciaki, co słychać?-usiadła koło nas.

-Wiesz, że będziemy występować na zakończeniu roku szkolnego?-zapytała Nati.

-Pablo coś mi wspominał.

Wszyscy razem rozmawialiśmy i śmialiśmy się.

-Z czego wy się tak śmiejecie?-podszedł do nas Luca z koktajlami i usiadł koło Fran. Znowu zaczęliśmy rozmawiać i śmiać się. Było cudownie! Zrobiłam im nawet kilka zdjęć.