Rozdział 51

Francesca

   Widzę pewną nastolatkę, która biega po łące i zbiera piękne kwiatki, a potem robi z nich wianek. Po chwili dziewczyna czuje, jak ktoś zakłada jej na głowę właśnie ten przepiękny wianek, odwraca się i widzi swojego ukochanego. Teraz już razem biegają po łące i są najszczęśliwsi na świecie! Śmieją się i
rozmawiają. On trzyma ją za rękę i uśmiecha się do niej, a ona odwzajemnia uśmiech pełen radości. Nic nie mówią, bo nie liczą się słowa, tylko czyny. Wystarczy, że są obok siebie. Ich pocałunek wyraża wszystkie uczucia. Całują się, przytulają i są szczęśliwi, bo mają siebie.

   Obudziłam się. Wstałam i podeszłam do okna. Usiadłam na parapecie. Poranne słońce przebijało się przez szybę. Patrzę w niebo i wiem, że dziewczyna ze snu ma na imię Francesca, a chłopak - Marco. Myślałam o cudownym chłopaku, którego kocham nad życie i uśmiechałam się wiedząc, że on również odwzajemnia moje uczucia. Znamy się pół roku, a tak wiele zdążyło się wydarzyć. Czuję się tak samo, jak na początku. Jestem tak bardzo zakochana, jak wtedy, gdy zaczęliśmy się spotykać. Marco to najlepszy chłopak pod słońcem!

Violetta

   Obudziłam się i zauważyłam na sobie wzrok najprzystojniejszego chłopaka na świecie.

-Dzień dobry-powiedział Leon, a ja uśmiechnęłam się. 

   Przypomniałam sobie wczorajszy dzień, który spędziliśmy razem. Leon pamiętał, że chciałam nocować w lesie i spełnił moje życzenie. Jest taki kochany! Już nawet ja zdążyłam zapomnieć, że coś takiego powiedziałam, ale on pamiętał.  Przypomniałam sobie, jak śpiewaliśmy. Przypomniałam sobie, jak się wygłupialiśmy. Przypomniałam sobie, jak rozmawialiśmy. Pamiętam każde słowo wypowiedziane przez Leona, każdy jego pocałunek, każdy gest... Pamiętam wszystko. To był cudowny dzień, którego nigdy nie zapomnę. 

-Dzień dobry-odpowiedziałam i przytuliłam się do Leona.

-Jak się spało?

-Cudownie-spojrzałam na niego-Bo z tobą.

   Uśmiechnął się do mnie i czule pocałował. Odwzajemniłam pocałunek i położyłam głowę na jego torsie. Przy Leonie zapominam o wszystkim. Gdy jestem z nim nic się nie liczy, tylko my dwoje. Przy nim czuję się bezpiecznie, czuję się kochana i to w taki sposób, którego nigdy nie doznałam. Leon to moja pierwsza miłość, ale wiem, że jedyna, bo miłość zdarza się tylko raz i nigdy się nie kończy. Dzięki niemu widzę wszystkie zalety życia, dzięki niemu jestem najszczęśliwsza na świecie!
   Po chwili leżenia musieliśmy wstawać. Wyszłam z namiotu, a promienie słoneczne raziły moje oczy.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Oto rozdział 51

Jak mówiłam, jest krótki.

Postaram się, aby następny był dłuższy.

Jest pierwszy rozdział na blogu o Francesce ;)

Oglądaliście livestream?

Xabiani powiedział "Polonia" zaraz po tym, jak napisałam.

Możliwe, że to widział mój wpis. ;D

Niekoniecznie, ale nie psujcie mi tej radości.

Kocham go!

Xabiani Ponce de Leon ♥

*Angelika*