3. ~ Halo?

*

   Francesca postanowiła posłuchać rady Leona i spędzić czas z Marco. Chciała na chwilę zapomnieć o zmartwieniach i skupić się tylko na niej i na chłopaku, którego bardzo mocno kocha.

- Marco! - Włoszka podbiegła podekscytowana do chłopaka - Mam dla nas niespodziankę!

- Tak? Jaką? - zapytał obojętnie zamykając szafkę.

- Oj, Marco przepraszam, okej? Nie chciałam, żeby tak wyszło, przecież wiesz... Nie gniewaj się.

- Nie gniewam się, po prostu denerwuje mnie to, że nie zwracasz na nic uwagi... Nie interesuje cię kompletnie nic poza Violettą... - Francescę zabolały te słowa, ale w głębi duszy wiedziała, że jej chłopak ma trochę racji.

- Marco, przecież wiesz, że martwię się o nią! Szkoda, że nie możesz zrozumieć... - nie dokończyła, bo przerwał im Leon.

- Ej, ej ej! Spokojnie - uciszył ich chłopak i westchnął - Wy sobie beze mnie nie poradzicie... Stary, ona cię przeprasza, ty przepraszasz ją i cały dzisiejszy dzień nie myślicie o Violetcie. Idziecie na piknik. - rozkazał Leon i podał parze koszyk.

- Skąd ty to wytrzasnąłeś? - zapytała zdziwiona dziewczyna.

- Nie musisz dziękować - powiedział szybko i odwrócił się, aby odejść, ale rzucił jeszcze - i żeby nie było... Tylko dzisiaj. Nie mogę. Przepraszam, Fran.

   Odszedł.

- Czyli jednak nie wróci, Marco... Jednak nie.

- Wróci. Cierpliwości. - Francesca patrzyła na chłopaka zdezorientowana - Nie myśl o tym teraz. Idziemy na piknik, co nie? - złapał dziewczynę za rękę i wszyli na zewnątrz.

   Para leżała na kocu w swoich objęciach, co chwila zajadając się smakołykami z koszyka. Marco grał na gitarze i śpiewał razem z dziewczyną. Tak okazywali sobie uczucia. Muzyką. 

   Wreszcie mogli o wszystkim zapomnieć. Chociaż dzisiaj. Ona była dla niego najważniejsza na świecie, a on dla niej. Chcieli się nawzajem uszczęśliwiać, a nie ranić. Francesca przechodzi teraz trudne chwile. Przejmuje się przyjaciółką, a Marco chce być przy niej i wspierać ją. Jemu też brakuje Violetty. Wszystkim jej brakuje, ale teraz liczą tylko oni. Oni i ich miłość.  

*

   Violetta jeszcze nigdy nie czuła się tak samotna. Ma tylko ojca, zapracowanego ojca. Chciałaby, żeby ktoś ją przytulił. Straciła mamę, po raz kolejny... Nie ma przyjaciół, Leona, babci, Olgi, Ramallo, Angie... 

   Sama w nowym miejscu. Szkoła zawsze kojarzyła jej się z przyjaznym miejscem, do którego chciała uczęszczać. Teraz czuje do niego niechęć. Gdy weszła do tego budynku, jej uwagę przykuły nudne, szare ściany ze zdjęciami nauczycieli. Przypomniało jej się kolorowe Studio21, Angie - jej osobista nauczycielka, która potrafiła nauczyć ją geografii, której Violetta szczerze nie znosiła, siedziała z nią przy kosmicznych liczbach i pierwiastkach... Angie potrafiła opowiadać o królach z dynastii Piastów, czy Jagiellonów tak, że Violetta nie zasypiała, a nawet zaczęło ją to interesować, ale co najważniejsze Angie to jej ciocia i  najlepsza przyjaciółka, której jej teraz bardzo brakuje... Przypomniała sobie też przyjaciół, których każdy mógł jej zazdrościć i najwspanialszego chłopaka na świecie. Tak bardzo chciała znów ich wszystkich zobaczyć...
   Tęskniła za Leonem. Bała się, że już kocha jej tak, jak kiedyś... "Minęło pół roku, co jeśli już o mnie zapomniał?", myślała. W sumie, to by się nie zdziwiła, Leon jest najprzystojniejszym chłopakiem w Studiu, przynajmniej według niej... Ale prawdą było, że każda dziewczyna się za nim oglądała, ale on nie zwracał nie nie uwagi. Dla niego liczyła się tylko Violetta... Właśnie liczyła... Wszystko mogło się zmienić. Na pewno się zmieniło... Mimo tych wszystkich złych myśli zaprzątających jej głowę, Violetta nadal go kochała i marzyła by znów się z nim zobaczyć, pocałować go, przytulić... O niczym innym nie myślała od pół roku... Poza tatą, bo to z jego powodu wciąż jest w Madrycie...
   Nie potrafiła się tu odnaleźć, szczególnie, że nikogo nie znała, zupełnie nikogo... Zamyślona szła korytarzem i przypadkowo wpadła na pewną dziewczynę.
- Przepraszam, nie zauważyłam cię.
   Dziewczyna była średniego wzrostu i miała ciemne blond włosy. Violetta miała wrażenie, że już się kiedyś poznały... Nie mogła sobie jednak przypomnieć, gdzie i kiedy.
- Nie to ja przepraszam. Jestem Lena - blondynka wyciągnęła dłoń w kierunku Violetty.
- Lena. Siostra Naty? - spytała i podała dziewczynie dłoń, a ta tylko przytaknęła - Pamiętasz mnie? Jestem Violetta, przyjaźnię się z Naty.
- A tak - przeciągnęła - Już pamiętam. Widziałyśmy się raz i to przez skype'a, a ty mnie poznałaś?
- Mam pamięć do twarzy - odpowiedziała uśmiechnięta.
   Wreszcie miała kogoś, z kim mogła porozmawiać. Do tego miała wrażenie, że będąc blisko Leny, mogła w jakiś sposób być blisko przyjaciół. Dziewczyny dobrze czuły się w swoim towarzystwie i dużo rozmawiały.
- Dlaczego nie jesteś w Argentynie?
   Violetta opowiedziała Lenie, jak znalazła się w Madrycie, opowiedziała jej o wszystkim, co się wydarzyło, opowiedziała o wypadku, opowiedziała o tym, dlaczego musi tu zostać i o tym, jak bardzo tęskni za Buenos Aires... Potem, żeby nie myśleć, rozmawiały o muzyce, ale Violetta nie potrafiła nie myśleć... Tak bardzo chciała wrócić... Czuła się zamknięta w Madrycie, bała się, że nie znajdzie wyjścia i nigdy nie zobaczy już przyjaciół...
- Lena, mogę cię o coś prosić? - Violetta wpadła na pewien pomysł - masz numer do Naty, prawda?
- Pewnie! Chcesz do niej zadzwonić? - dziewczyna wyjęła z kieszeni telefon i wyszukała w kontaktach numer do siostry, potem podała komórkę koleżance - Proszę.
- Dziękuję - gdy Violetta zobaczyła na wyświetlaczu imię "Natalia" uśmiechnęła się i poczuła, że teraz wszystko może się jakoś ułożyć - Od pół roku nie mogłam się z nimi skontaktować...
- Halo?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I jest.

Podoba się?

Mam już pomysł na następny rozdział, 

ale dzisiaj jadę do przyjaciółki na noc i dopiero w piątek może coś napiszę.

Jeśli mi się uda, to w niedzielę dodam. 

Cierpliwości.

Los quiero <3

Angiee